Hoezo, sprookjes zijn niet meer van deze tijd? Er bestaan er ook moderne en die beginnen evengoed met “Er was/waren eens…” en eindigen met “Ze leefden nog lang en gelukkig”. Daar is dit verhaal over een houten robot en een boomstam prinses het bewijs van.

De titel verklapt al wie de hoofdpersonages zullen zijn. De robot en de prinses zijn de zoon en de dochter van de koning en de koningin die geen kinderen konden krijgen en hulp moesten inschakelen van een uitvindster (leuk! Een vrouw!) en een heks. Zoals het er wel vaker aan toegaat in sprookjes krijgen de personages originele eigenschappen toebedeeld. De vriendelijke, dappere, houten robot laat een schattig kevergezin in zijn mechaniek wonen en de moedige, slimme, boomstam prinses verandert in een houtblok als ze slaapt. Op zich wat vreemd, maar die kenmerken krijgen wel een belangrijke rol in het sprookje. Om de beurt komen dochter en zoon in de problemen, maar omdat ze zo goed voor elkaar zorgen en gebruikmaken van hun eigen geheime eigenschap komt alles goed. Hoe zouden ze anders nog lang en gelukkig kunnen leven?

Sterk en origineel vind ik dat zowel de robot als de prinses een pagina krijgt waarop er geïnsinueerd wordt dat ze veel avonturen beleven. Welke dat dat zijn, wordt met enkele woorden bij een prent verteld. Dat maakt dat de lezer zijn fantasie de vrije loop kan laten gaan binnen een bestaand verhaal. Een ideaal moment voor de voorlezer om de luisteraar creatief aan het werk te zetten.

De illustraties zijn modern. De geometrische figuren vallen op. De vormgeving is iets tussen een strip, een graphic novel, een prentenboek en een computergame in. Het gebruikte kleurenpalet is zacht.

De boodschap (zorg goed voor elkaar) is eentje om te koesteren.

Ik ben fan van dit hartverwarmend sprookje en hoop dat het zowel thuis als in de klas veel voorgelezen zal worden.